Enkele blogs bij de lezingen van deze week.                                               .

 

De Duitse bisschop Stefan Oster (van Passau) in HK 7/2020:
“Als wij als christenen, als christelijke kerk niet meer heilsrelevant zijn, omdat wij zelf niet meer echt in dat heil geloven of ervaren hebben, daar wordt iedere andere relevantie tenslotte krachteloos en overbodig.”

 

Dankzij de coronacrisis ontdekten velen de voordelen van thuiswerken. En nu het virus langzaam minder dreigend wordt, blijken werknemers nauwelijks heimwee te hebben naar de kantoortuin. Men wil meer flexibiliteit a.u.b.
Is er heimwee naar de zondagse viering in de kerk? Hoe zou meer flexibiliteit er hier uit zien?

 

Uit: Het wonder van de kleine goedheid, blz. 18, M. Kierse, L.Fijen, Halewijn
Een pleidooi voor het wonder van de kleine goedheid (ter ere van E. Levinas), waardoor je door systemen, organisatie en ordening heen, de tranen van de ander kunt zien, waardoor je rechtvaardigheid koppelt aan naastenliefde, waardoor je je niet verbergt achter organisatorische regels  waarin de concrete mens niet tot zijn recht komt. De kleine goedheid vormt een tegenwicht tegen de depersonalisatie die in systemen en regelementen kan ontstaan. De ander is meer dan een object (ogen van boven).

En op blz. 85: De somatische zorg heeft steeds meer middelen, aandacht gekregen dan de geestelijke gezondheid, dan de ‘ziel’. Ook nu. Alles is gericht op het redden van levens. Is eenzaamheid, gemis aan nabijheid voor velen niet een zeer ernstige vorm van lijden? Dan kun je nog beter dood zijn. Sommige maatregelen isoleren meer dan dat ze beschermen. Waar gaat het nu om!

 

Diep in de akker van ieder wezen
ligt een schat verborgen.
Zoek en je vindt God zelf, inwonend,
tastbaar nabij.
De bron van geluk ontspringt in hem.
Wie durft te ruimen in eigen ziel,
zal de vonk eens vinden onder de as.
Dan worden mensen wijd als de wereld,
nemen in hun handen alles wat leeft.
Niets kan hen stuiten, zelfs niet de dood.
Want God heeft in hen zijn toekomst geprent.
P.Begheyn s.j.

 

Die ene parel
Toen een oude monnik gevraagd werd naar zijn leven, vertelde hij: “De monnik moet kijken naar de honden die achter een haas aanzitten. Zodra een hond een haas ziet, gaat hij erachteraan. De anderen zien de hond rennen en volgen deze een poosje. Dan worden ze moe en geven het op. Alleen de hond die de haas gezien heeft, volgt hem tot hij hem te pakken heeft en laat zich door niets of niemand afschrikken. Soms schramt of bezeert hij zich, maar hij rust niet voordat hij hem heeft. Zo volgt de monnik. (Ben.Tijds 1973).

 

Corona
Kunnen we een toerisme uitvinden dar minder schade brengt aan de stad, de straten, het vuilnis.
Kunnen we een kerk uitvinden die dicht bij ons leven van alle dag blijft, en waar we niet alleen afnemers zijn?
Kunnen we een medicijn uitvinden waarbij het niet alleen om ons lijf maar om ‘beter’ worden draait?

 

Inspiratie over de lezingen bij deze blogs leest u hier.