De blogs van deze week gaan over de band tussen vader en kind. Een kind voelt zich verloren als je het loslaat.

 

Malka Heifetz-Tussman, schrijft: .

En ik noem Hem Lieve Vader
ook al herinner ik me mijn vader niet.
Maar ik herinner me een braambos,
een vuur een donder een berg
en iets van een stem.
Wanneer ik denk dat ik zijn stem hoor
roep ik meteen “Hier ben ik!
Hier ben ik, Lieve Vader!”
Wanneer een vader een kind in de steek laat
is hij nog steeds een vader,
en ik zal niet ophouden te verlangen
en te roepen: ‘Hier ben ik!’
totdat Hij mij hoort,
totdat Hij zich mij herinnert
en mijn naam roept
en tegen mij spreekt
vanuit het vuur.

Kijk eens in je boekenkast:
Henri Nouwen, ‘Eindelijk thuis’; gedachten bij Rembrandts ‘De terugkeer van de verloren zoon’, Lannoo1999.
N. Tromp & J. Maas, ‘Voorlezen uit Rembrandt; visies op Bijbelse verbeeldingen’, Lannoo1999.

Er wordt gezegd: “je moet je kind loslaten”. Is dat zo? Of moet je juist leren om ze steeds anders vast te houden? “Loslaten” is misschien wel het ergste dat er kan gebeuren.

Kom, laat me los, laat mij maar lopen,
ik vind de weg wel door het bos.
Mijn hart is sterk, mijn oog is open.
Kom, laat mij lopen, laat mij los.

Vrees je dat ik de weg niet vind,
mijn vrijheid al te duur zal bekopen?
Jij, vader, was ook eenmaal kind,
en toch ben jij ook weggelopen.

Kom, laat mij lopen, laat me los
Jan v. Nijlen

De oudste zoon was alleen maar ‘goed’ maar niet barmhartig, schrijft L.Boff, ‘Rand van de hemel’, blz. 69.
En bisschop Tutu: Het gaat niet om gerechtigheid. Vanuit dat oogpunt heeft de oudste zoon gelijk. Het gaat over vergeving.
De kerkvader Petrus Chrysologus (gestorven rond 450) zegt: “gebed, vasten en barmhartigheid; deze drie zijn één, zij geven elkaar het leven. Wie goedheid wil ervaren, moet goed doen. Wie verlangt dat men geeft, moet zelf geven.”

Thuiskomen

zullen ze wat zeggen
en wat zullen ze zeggen
als ik de deur door kom
wat zie je eruit
je bent ver weg geweest
of zullen ze niets zeggen
en alleen maar kijken
of niets zeggen zelfs niet kijken
maar doorgaan met doen
net of er niets gebeurd is.
Hier ben ik dan
hun vriendelijke vreemdeling
ik spreek de taal der mensen
hoe is het weer
het is weer ja
het is weer nee
het is weer mooi weer
buiten.
Mischa de Vreede

Henk Bloem, pastor

Meer verdieping in de lezingen van komende zondag: lees hier