Schriftlezingen: Wijsheid 11.22-12.2 en Lucas 19.1-10

‘Theoretisch gezien,’ zegt het boek Wijsheid: ‘God hád, toen met de plagen in Egypte, alles en iedereen in één klap kunnen vernietigen, want Hij is almachtig’ (zie vers 17.20-21). Maar dat deed Hij niet. Hij ‘ontfermt’ (vers 23), Hij ‘spaart’ (vers 26)! Tweemaal wordt dat prachtig geformuleerd: “Gij ontfermt…. WANT gij vermoogt alles.” En: “U ontfermt U over allen OMDAT U alles kunt” (vers 23); “U spaart alles, OMDAT het van U is” (vers 26). Hij kan toch het werk van zijn eigen handen niet haten! (vers 24b) Dan had hij ’t toch niet geschapen (vers 25). Gods almacht geeft ruimte aan zijn liefde voor zijn schepping; ze is geen bedreiging, zij is het behoud van de schepping. Een vader zou zijn kind ik weet niet wat allemaal kunnen doen, maar hij doet het niet want het is zijn kind! Slaan is onmacht!

“Redding” noemt Jezus het, wat met Zacheus gebeurt: “…om te redden wat verloren was”. Zoals de ene Samaritaan niet alleen ‘genezen’ is (dat waren de 9 anderen ook), maar ‘gered’ is, een nieuw mens geworden is: Luc. 17.19. En dáár gaat het Evangelie toch over?! Niet dat mensen ‘het vege lijf redden’, of: ‘hun figuur redden’, of: ‘hun goede naam’. Jezus – ziet hém en weet zijn naam! – biedt een redding aan die niet alleen een ziekte maar de hele mens , het mens-zijn naar Gods beeld en gelijkenis, betreft. Zie Lucas 2.11 “Heden is U een redder geboren”. Het herderschap was geen lucratieve baan, maar ‘redder’ slaat daar niet op. Dat zie je ook aan Zacheus: hij wil alles doen om een beter mens, meer naar Gods beeld en gelijkenis, te worden. Alles doen om Jezus – God met ons – te ontvangen.

Hoofdstuk 1 van Tomas Halik, in zijn boek: Geduld mit Gott, handelt over Zacheus. Juist voor onze tijd waarin velen, net als Zacheus, liever van een afstandje toekijken soms vanachter de bladeren, dan juichend in de processie mee te lopen. Maar ze willen – net als Zacheus – wel zien wat voor iemand Jezus is. Religieuze nieuwsgierigheid. Maar terwijl hij dat probeert wordt hij door Jezus ‘gevonden’.

Henk Bloem, pastor

Een gedicht van Jehoeda Amichai (gestorven 2001) komt er dichtbij:

God ligt op zijn rug onder de wereld.
Steeds aan het repareren, steeds is er iets kapot.
Ik wilde hem helemaal zien, maar ik zie slechts
de zolen van zijn schoenen……
en ik ween.
En dat is zijn lof.

Voor blogs bij de lezingen van deze zondag: lees hier