Ook deze week weer een aantal passende blogs bij de lezingen van a.s. zondag.                   .

1a. Het woord erfzonde met bijbehorende straf doet hier niet ter zake. Ieder is persoonlijk verantwoordelijk voor wat hij doet. De erfzonde ging ook niet over (persoonlijke) schuld, maar was meer een verklaring voor de dubbelheid, de gespletenheid die wij in ons leven ervaren. In het lied “Adam Raised a Cain” van Bruce Springsteen staat de zin: “You’re born into this life paying for the sins of some body else’s past”. Dat lijkt mij dus vanuit Ezechiël niet waar.

1b. Eind van de oorlog zei Koninging Wilhelmina vanuit Londen: “In ons land is geen plaats voor collaborateurs en hun kinderen”. Kun je kinderen over één kam scheren met hun ouders? De kinderen zijn niet verantwoordelijk voor wat hun vaders of moeders gedaan hebben. Maar zijn ze er misschien door besmet? Moeilijke vragen.

 

2. De wil van mijn vader

De midrasj Rabba vertelt dat rabbi Choena zegt: “Wij vinden dat de Heilige – gezegend zij Hij – een oogje dicht mag doen als het gaat om afgodendienst, onzedelijkheid of bloedschande. Maar dat doet Hij niet als het gaat om verwerping van de Thora zoals er gezegd wordt: ‘Waarom is het land verwoest?’ Er is niet geschreven ‘vanwege de afgodendienst, onzedelijkheid of bloedschande’, maar ‘omdat ze mijn Thora hebben verzaakt.’”

 

3. Een vast patroon?

De roeping van profeten verloopt bijna steeds volgens het patroon: wordt geroepen, zegt ‘nee’ en doet het tenslotte toch. Een prima voorbeeld is de profeet Jona 1, maar zie ook Jeremia 1 en Jesaja 6.

Een andere parabel vertelt van een vader met drie zoons. Om te zorgen dat die jongens aan hem verknocht zouden blijven liet hij hen bij hun geboorte op het hart tatoeëren: “Ik moet van mijn vader houden”. De oudste zag het staan en dacht: “Nou, wat moet gebeuren dat moet dan maar”. De middelste las het en dacht: “Wat moet ik? Van wie? Ik moet niks. Ik maak zelf wel uit wat ik doe.” De jongste las het en dacht: “Mijn vader is vast ongelukkig dat hij dit schrijft. Ik zal doen wat hij vraagt.”

 

4. Vanuit het klooster: Een andere visie

Dom Bernardus Peeters, abt van abdij Koningsbrugge: “Door de coronacrisis gaan we inzien dat je juist met minder als mens meer tot je recht komt – en niet een vluchtgedrag nodig hebt. Door de crisis konden we minder, maar werden we meer mens. We konden niet meer om onszelf en onze naasten heen…veel mensen hebben hun identiteit gebouwd rond dat steeds ‘meer’. En gaat het daarom of om het in-relatie-staan?

De zondagse viering – waar men zich nu zo druk voor maakt – is maar een klein deel van het kerkelijk leven, maar door er zoveel aandacht aan te geven lijkt het het enige en belangrijkste te zijn wat de kerk kenmerkt…er is een soort overkill aan onlinevieringen. Wat doet een kerk voor mensen in nood? Hoe zijn ze bezig met duurzaamheidsvraagstukken, Hoe gaan gelovige mensen om met deze crisis.” (Volzin juli-aug. 2020)

 

5. Tenslotte: Psalm 154

Deze actuele psalm is voor de Vredesweek geschreven door Enis Odaci, oprichter van de Stichting Humanislam, die het oecumenisch gesprek tussen Islam en Christendom wil bevorderen. Hij is (mede)verantwoordelijk voor Volzin, de tv-uitzending ‘De verwondering’, en uitgenodigd als spreker bij de Raad van Kerken. Ik heb “de mens breekt” en “de mens herstelt” cursief gemaakt om de cirkelbeweging van breken naar herstellen te laten zien. En in het midden 3x “Zijn we niet” vetgedrukt, om te laten zien hoe ‘de mens’ ertoe komt om weer één te maken wat is gebroken. Mooi gedicht! Ik hoop je er plezier mee te doen.

Psalm 154 van Enis Odaci

Antifoon

Looft God, looft Zijn naam alom
Looft Hem in Zijn heiligdom
In de hemel al Zijn kracht
Op aarde in ons aller ogen Zijn pracht.

In den beginne alle schepping is één
Alle schepping is één, hemel en aarde
Hemel en aarde, verbonden in geest
Verbonden in geest, maar de mens breekt

Verbonden volkeren, verbroken verbonden
Verbroken verbonden, verloren wonderen
Verloren wonderen, verkozen wanorde
Verkozen wanorde, verzonnen rangorde.

De spiegel der waarheid, op aarde uiteen gespat
Duizend scherven overal, alle mensen haasten zich
Eenieder die een scherf vindt, roept uit:
“Ik heb de Waarheid! Ik heb de Waarheid!”.

Zijn wij niet stukjes stof op een heilig kleed?
Zijn wij niet stippen in een hemelse schildering?
Zijn wij niet bomen op gedeelde grond?
Uit bergen stroomt water, bron van de Eeuwige

Bron van de Eeuwige, vertakt in drie stromen
Vertakt in tien rivieren, vertakt in honderd beken
Verzameld in talrijke wateren, zeeën van wijsheid
Aan het einde, alle schepping is gebroken

Alle schepping is gebroken, hemel en aarde
Hemel en aarde gescheiden in geest
Gescheiden in geest, maar de mens herstelt
Gebroken volkeren, herstelde verbonden

Herstelde verbonden, nieuwe wonderen
Nieuwe wonderen, gekozen orde
Gekozen orde, opgeheven rangorde.

Looft God, looft Zijn naam alom
Looft Hem in Zijn heiligdom
in de hemel al Zijn kracht
Op aarde in ons aller ogen Zijn pracht.

(Enis Odaci)

Henk Bloem, pastor

Meer verdieping in de lezingen van komende zondag: lees hier.