Enkele notities ter overdenking van de lezingen van deze week. Over leren en leven, breken en delen en samen op weg gaan.

“In joodse traditie gelooft ieder dat er een Schepper van hemel en aarde is”. Tuurlijk is dat zo, zegt Ivan, iedereen zegt en weet dat, maar hebben ze het ook gelernt? Bij ‘lernen’ gaat het er niet erom dat jij je inleeft in het verhaal maar dat de verhalen zich in jou inleven, in jouw leven en levenssituaties. Ligt ‘onderwijzen’ misschien dichtbij het Jiddische ‘lernen’?

Weduwen en wezen worden dikwijls als kwetsbare groep genoemd. Er is in Bijbelse tijden ook geen sociaal vangnet. Zie bijv. Exodus 22:22; Deuteronomium 10:18; 14:29; 16:11. De parallellen met ‘onze’ toeslagenaffaire liggen voor het oprapen

Sint Maarten (tweede helft van de derde eeuw) zou zijn soldatenmantel gedeeld hebben met een arme zwerver. Via verhalen is hij aan ons doorgegeven, waarbij vooral het verhaal van het spontaan geven van zijn mantel geliefd is. Misschien wel omdat we daarin aan de kern van ons christelijk geloof raken, aan de kern van Jezus die zijn leven gaf. Vrijwillig: “neemt en eet, dit is mijn lichaam voor u, doet dit tot mijn gedachtenis”. Woorden die niet alleen de Eucharistie, maar een hele levenshouding betreffen.
“Ze herkenden hem aan het breken van het brood” zeiden de Emmaüsgangers. Dat gebroken brood ontvangen is een uitdaging, een opdracht om breken en delen in ons leven realiteit te laten worden.
In Marcus’ evangelie vraagt Jezus een bemiddelde man: “Ga verkopen wat u hebt en geef het aan de armen.” Dat blijkt te moeilijk voor hem want: “Hij verstrakte bij dit woord en ging verdrietig weg” (Marcus 10:22). Het breken van wat je hebt. We zagen hierboven dat ons ZIJN niet samenvalt met wat je HEBT.

De SYNODE van onze kerk is begonnen. De eerste fase loopt tot april 2022. De katholieken in alle bisdommen ter wereld worden geraadpleegd. Daar merk je, eerlijk gezegd, bij ons nog niet veel van.
De paus wil er zoveel mogelijk mensen bij betrekken, om 1) expert te worden in de kunst van de ontmoeting, en 2) om de tijd te nemen elkaar en de Heer te ontmoeten. Hij zegt: “We hebben de Geest nodig, die altijd nieuwe adem van God, die ons bevrijdt van elke vorm van zelfingenomenheid, die doet herleven wat ten dode is opgeschreven, boeien losmaakt en vreugde verspreidt. De Heilige Geest leidt ons waar God wil dat we zijn, niet waar onze eigen ideeën en persoonlijke smaak ons zouden leiden.”
We waren het niet gewend. Dat de kerk luisterde. Naar ons luisterde. En…naar de Heilige Geest, voegt de Paus toe. Zo kenden we de kerk niet! Die oordeelde toch altijd wat wel en niet mocht.? De Heilige Geest was toch alleen van paus en bisschoppen? Het tweede Vaticaanse Concilie gaf een eerste aanzet voor een andere koers maar dat zette zich niet door. De jonge Salomo bad aan het begin van zijn koningschap: “Geef mij een luisterend hart.” ( 1 Kon 3:9) . Zo’n hart zullen wij ook hard nodig hebben!

Henk Bloem, pastor

Meer verdieping in de lezingen van deze zondag: lees hier