Toen aan professor Niek Schuman gevraagd werd of het met deze wereld nog ooit goed zou komen, antwoordde hij: “Natuurlijk niet. Hopelijk wel.” Van geloof is hij naar hoop gekomen.
Joop den Uyl citeerde Ronald Reagan toen iemand hem vroeg: “Leven we niet in een verschrikkelijk land?”: “Kijk, de lichtjes boven de stad, de wolkenkrabbers en dakrestaurants. Geloof in de toekomst.” En hij voegde eraan toe: “Maar daaronder. Dat is de werkelijkheid van armoede, van mensen die uit de vuilnisbakken pakken, van diegenen die in het donker zijn.”
Jean-J. Suurmond vraagt zich af: “Kun je geloof kwijtraken, zoals kan gebeuren met religieuze opvattingen ? Geloof heb je niet, het heeft jou.”
Liselore Gerritsen zingt:
Geloof hoop en liefde en de meeste van deze de hoop
Omdat de hoop altijd weer zijn weggetje vindt naar het punt
waar de liefde begint geloof, hoop en liefde
En de meeste van deze is de hoop
op geloof in de liefde.
Groningers, wachtend op vergoeding na de aardbeving zeggen: “Hoop is uitgestelde teleurstelling.”
Naar Primo Levi: Als er niet de hoop was dat die andere wereld eens zal komen, dat in Iran de rechten van vrouwen zullen terugkeren, dat in Pakistan weer vruchtbare grond uit het water tevoorschijn zal komen, denk je dat we het dan maar een dag zouden uithouden in het kamp
Emily Dickinson: Hoop is dat ding dat veren heeft en neerstrijkt op de ziel, en zijn liedjes zonder woorden zingt en nooit stopt, helemaal nooit.
Waarom aarzelen zovelen om te helpen?
Waarom deed niemand iets toen we hoorden van de Shoah,
en toen Srebrenica viel,
en toen we hoorden dat onschuldigen in kampen werden gezet
en duizenden verdronken in de middellandse zee.
Waarom deden we niks, op een paar helden na.
Het beschaafde westen vindt de opbrengst van de wapenexport belangrijker.
Is het decadent om het niet meer te willen weten
en weg te kijken? Of is het toch wanhoop?
(anoniem).
Henk Bloem, pastor
Meer verdieping in de lezingen van deze zondag: lees hier.