‘Standvastig’ zegt de laatste regel van het evangelie. Het Grieks heeft hier: hypomonè. Dat kun je ontleden: hypo = onder, en monè is van het werkwoord ‘blijven’. Dus letterlijk: Hoelang kun je ‘t onder – bijv. ‘onder water’, of ‘onder druk’ – uithouden. Mooi beeldend woord! Jammer dat dat verloren gaat met ‘standvastig’ of ‘volharden’.
Wel mooi om je te realiseren dat woorden als ‘uiteindelijk’ en ‘tenslotte’ in chronologische zin het einde, het slot van iets betekenen. Maar dat niet alleen! Dan zou een echtgenoot vreemd opkijken als zijn/haar partner zei: Tenslotte houden we toch van elkaar. Dan zou zij/hij vragen: Dan pas? Of: Alleen dan? Logisch dat men moeite kan hebben met het Nederlands.
‘Standvastig’ is niet hetzelfde als ‘onveranderlijk’. Je kunt ook heel standvastig zijn in het vragen om verandering en vernieuwing. Ik heb de idee dat bijv. de paus daar bij het hele synodaliteitsproces nadrukkelijk om vraagt.

Louise Rinser schrijft in haar boekje: Die Aufgabe der Musik in der Gesellschaft von Heute op pagina 260 ): “Wo die Gefahr ist, wachst das Rettende auch.” On-herberg-zaam. Geen plaats in de herberg. Dan brengt een voerbak/kribbe redding.

In het Nederlands Dagblad  van 28 oktober geeft Hendro Munsterman  een goede samenvatting van alles rondom het synodale proces van ons en onze kerk waar we niet alleen luisteren naar wat ons gezegd wordt maar samen De weg van het geloof gaan. Zuster Nathalie Becquart, ondersecretaris en als zodanig lid van de bisschoppensynode, zegt: “Wij katholieken zijn in een overgang van een kerk en een theologisch denken dat top-down is, van boven naar beneden”. Van paus>kardinalen>bisschoppen>clerus naar de menigte ‘gewone’ volgzame mensen. Onderweg, zoals het Tweede Vaticaanse Concilie zei, naar een kerk die in een vriendschapsrelatie met alle mensen treedt. Misschien een wat ingewikkelde zin. Toen men op het Vaticaan de bijdragen van alle landen gelezen had zei men: “Om een bijbels beeld te gebruiken, zou je kunnen zeggen dat de synodale weg de eerste stappen markeerde van de terugkeer uit een ervaring van collectieve ballingschap, waarvan het gehele volk van God de gevolgen ondervindt.” Dat is krasse taal: collectieve ballingschap van de katholieken. Vroeger sprak men wel van: kuddegeest. Het wordt te lang om hier op alle facetten in te gaan. Ik wilde u alleen maar ‘lekker maken’ om in dit synodale proces te stappen en het mee vorm te geven. Het gaat om ons, om ons geloven, onze kerk, onze kerken, onze oecumene, om alle Godzoekers. Om te luisteren naar elkaar en vandaaruit te spreken. En we willen daarbij uitdrukkelijk ook God aan het werk laten. We hopen dat de synode meer brengt dan ‘de meeste stemmen gelden’.

Licht in het duister.
God, U laat uw ster
In ons leven schijnen.
Help ons om zelf
een licht van hoop te zijn.
Zet ons hart in vuur en vlam
Zodat uw liefde
ons en anderen
met warmte omringt.
(Missie Nederland).

Henk Bloem, pastor

Meer verdieping in de lezingen van deze zondag: lees hier.