We zitten inmiddels een jaar in corona-tijd. Het gebrek aan fysieke nabijheid valt ons allemaal steeds zwaarder. Nu er al maandenlang geen wekelijkse ‘live’ vieringen meer zijn, missen we ook de ‘koffiekamer-contacten’, minstens zo belangrijk als de vieringen.
Dit gemis speelt extra rond ziekte en overlijden van mede-parochianen. Zelfs het bijwonen van uitvaartvieringen en begrafenissen is ons niet gegund. Dat doet pijn!
In oktober 2020 verloor de geloofsgemeenschap Sint Andries kort na elkaar twee zeer geliefde parochianen. Heel spontaan is toen het idee ontstaan om hen letterlijk ‘uit te zwaaien’. We wilden een erehaag vormen vanaf de kerkdeur in de richting van de plaatselijke begraafplaats. Een snelle oproep via de ‘parochiemail’ werd enthousiast ontvangen en resulteerde in een lange rij vrienden, kennissen en geloofsgenoten die – allemaal op keurige anderhalvemeter-afstand – langs de route stonden.
In de parochiemail was gevraagd om allemaal één bloem mee te nemen. Die werden na het passeren van de rouwauto’s verzameld tot een groot boeket dat bij het graf werd gelegd. Een mooi symbool van onze ‘eenheid in verscheidenheid’ waarmee we ons respect voor de overledene en de nabestaanden konden uitdrukken.
Deze actie werd zeer gewaardeerd door de nabestaanden die we uiteraard van tevoren om instemming hadden gevraagd.
Omdat sommige Leersumse verenigingen en clubs, waarvan de overledenen lid waren, lucht hadden gekregen van onze plannen graag wilden aanhaken bij de erehaag groeide de groep binnen een paar dagen uit tot één grote levende condoleance. Dat voelde goed!
Begin januari hebben we op dezelfde manier een overleden parochiaan de laatste eer bewezen en we zijn van plan dit in voorkomende gevallen te blíjven doen zolang dat vanwege corona nodig is.
Ans Middelplaats