We zaten aan tafel en begonnen met het Onze Vader. Het ging best langzaam, de kinderen waren nog klein. Onze jongste dochter, vier jaar, bad serieus: ‘Geef ons heden ons dagelijks brood, en worst en kaas……’ Haar zusje van zes onderbrak haar: ‘Nee Suus, ik geloof dat je alleen brood kunt bestellen.’ Vragend keken ze naar mij. Waarom zat ik te lachen?
Het Onze Vader is een prachtig gebed, juist ook met kinderen en zeker als je het vaak bidt. Dan geeft het van tijd tot tijd stof tot nadenken. Bestellen en bedanken? En: ‘Onze Vader’, waarom zeggen we dat, wat zijn alle mensen dan van elkaar? ‘Familie’, roepen de kinderen. Ze vinden het geweldig als ze bij het bakje wijwater bij de ingang van de kerk niet alleen een kruisje van ons krijgen maar als zij dat ook bij papa en mama mogen doen. Dat gebeurt dan met grote toewijding. Want het is ‘Onze Vader’, ook die van hun ouders.
Bij de voorbereiding op de eerste communie doen we dit ook met de kinderen en ouders, rond de doopvont, altijd een mooi en vrolijk moment als de kinderen hun ouders het kruisje mogen geven. En laatst toen ik met mijn nu volwassen dochter een kerk binnen liep, hield ze me tegen bij de ingang: ik kreeg een kruisje.
Nelleke Spiljard, pastoraal werker
Uit: ‘Onze Vader’, Adveniat