Bij wat ons nu overkomt moet ik onwillekeurig denken aan de zeven plagen die Egypte troffen toen de farao het volk Israël niet wilde laten gaan. De sprinkhanenplaag die Afrika treft en nu het coronavirus. Is het een straf van God voor ons zondige leven (overconsumptie)? Zo zou ik het niet willen zien. Voor mij is deze crisis wel een aanleiding tot bezinning. Waar leven we voor?

 

Bidden

Woensdag 18 maart was de Dag van Nationaal Gebed, waarop door veel mensen gebeden werd voor iedereen die ons gebed goed kan gebruiken. Of bidden helpt? Wie zal het zeggen? Het zal niet zo zijn dat het virus als sneeuw voor de zon zal verdwijnen. Maar het brengt bij mensen wel wat teweeg als er samen gebeden wordt voor één intentie. ‘Wie weet krijgen we onverwachte antwoorden. Misschien ontstaat er juist in deze crisis een bepaald inzicht dat we dingen verloren hebben in de samenleving. Verbinding met anderen, zorg voor het milieu, vertraging, grenzen aan de maakbaarheid’ (Christien Crouwel, secretaris Raad van Kerken in Trouw 18 maart 2020).

 

Geest van God

Heidestein. Foto: Marjolein Tiemens-Hulscher

Ter bemoediging, besluit ik met een tekst uit een eerdere overweging dat iemand mij vorige week stuurde, omdat deze passage over ecologische bekering haar zeer aansprak.

We hebben een innerlijke kracht nodig die ons helpt om te komen tot een levenshouding die recht doet aan de heelheid van de schepping. Als christenen geloven we dat we dan mogen vertrouwen op de Geest van God. De Geest wil en kan mensen vernieuwen, doorbreekt passiviteit en moedeloosheid en geeft ons vreugde en vrede. De kunst is om de kracht van de Gods Geest toe te laten in je binnenste. Daarvoor is het nodig dat we de stilte zoeken voor rust, bezinning en gebed. Ik vind die op Heidestein.

In de Groene Bijbel vond ik een tekst van Nachman van Bratslav (1772 – 1880) die ik wel heel toepasselijk vond voor de situatie waarin we ons nu bevinden. Graag deel ik die met jullie.

 

Meester van het heelal,
schenk mij het vermogen om alleen te zijn;
laat het mijn gewoonte worden om elke dag buiten te zijn
tussen de bomen en het gras
– tussen alles wat groeit –
waar ik alleen kan zijn en in gebed kan gaan
om te praten met degene aan wie ik toebehoor.

Marjolein Tiemens-Hulscher
20 maart 2020