Afgelopen zondag ging ik maar weer eens kijken bij de wilde tuin naast de Mariakapel in Driebergen. Vanaf een afstandje lijkt het nog op een kale zandbak. Maar als je op de knieën gaat, dan zie je dat, ondanks de droogte, het een en ander opkomt. Zoals je wel kunt verwachten komt er gras op en ook (glad) biggenkruid. Dat is niet zo gek, want daar staat het grasveld, waarin de ‘wilde tuin’ ligt vol mee. Maar ik zag ook nog andere kiemplantjes, waarvan ik nu nog niet kan zeggen wat het is. De app obsidentify gaf aan dat het ene plantje klein varkenskers zou kunnen zijn (62% kans) of misschien een (ruige of bleke) klaproos (23%). Het andere plantje lijkt wel op een omgekeerde parachute. Dit zou volgens de app heidespurrie kunnen zijn. Willen we het zeker weten, dan moeten we nog even geduld hebben. Als de plantjes wat groter zijn, zijn ze makkelijker te herkennen. Er lopen ook mieren en ik heb er al een paar keer een dagpauwoog zien zitten zonnen.
Oproep
Zaterdag was ik in de kloostertuin van het stadsklooster San Damiano in ’s Hertogenbosch. De kruidentuin zag er heel mooi en goed onderhouden uit. Maar op één plek groeide van alles door elkaar. Hier kwamen duidelijk geen mensenvingers aan te pas. Toen herinnerde ik mij het verhaal van Franciscus van Assisi. Ook bij zijn klooster was er een stukje tuin voor de planten die zich daar spontaan vestigden. Ik bedacht me dat we ‘onze’ wilde tuin misschien kunnen omdopen tot ‘Franciscus tuintje’ of zoiets. Zou iemand het leuk vinden om een mooi bordje te maken? Van hout bijvoorbeeld.
Marjolein Tiemens
Nieuw leven in de wilde tuin (foto 1 en 2). Foto 3 laat zien hoe de rest van de tuin eruit ziet.
Foto’s: Marjolein Tiemens