Ma werd geboren op 28 november 1931, als 4e dochter van de familie Cloosterman – van Grieken. Haar vader had een slagerij in Den Haag. Zoals zovelen middenstanders was het hard werken, ook gedurende de oorlog van ’40-’45… Het voedsel was toen op de bon.
Ma groeide op in Den Haag. Als jong meisje hield ze van kunstschaatsen en van zingen. Als 12-jarig meisje werd ze lid van de Akela (padvinderij), hier kon ze naar hartenlust zingen: ‘De paden op de lanen in …..’, deze liedjes hoorden wij als kinderen op de achterbank van de auto, en ik ken ze nú nog uit mijn hoofd. Ze gaf dan ook als advies als oma: ‘Ga maar met de kinderen zingen als ze onrustig zijn, het werkt altijd’.
Ma volgde in haar tienerjaren een opleiding voor coupeuse, en ging daarnaast haar moeder helpen in het huishouden. Op 16-jarige leeftijd had ma, pa ontmoet in de kerk, én op de handbalclub ‘Wings’ in Den Haag. Afspraakjes volgden mét zus Tine als chaperonne, want je hoorde nog in die tijd niet alleen op stap te gaan met een vriendje.

Na verloop van tijd waren er plannen om voor pa z’n werk naar Afrika te gaan en ma volgde daarvoor ijverig Engelse lessen. Pa ging alvast vooruit naar Nigeria, en ma trouwde met de zgn. ‘handschoen’, wat inhield dat ze in Nederland trouwde met een gevolmachtigde, in dit geval haar schoonvader .Ma was toen 21 jaar!
Ma volgde naar Nigeria het avontuur tegemoet. Vervolgens Iran ,Venezuela, en Engeland, en met tussenpozen in Nederland op verlof. De vijf kinderen zijn in deze jaren ook geboren, ma wist daar goed op in te spelen, en paste zich in elke nieuwe situatie aan. Ze was geestelijk sterk en niet voor een ‘kleintje vervaart’……Ma genoot van deze jaren in het buitenland.
In 1972 was het tijd om naar Nederland terug te keren en ze vestigden zich in Doorn.

Vader werkte in Den Haag en Rotterdam. Ma vond al gauw haar draai in Doorn. De kinderen volgden hier een opleiding en gingen naar school. An ging tennissen, bridgen, en ging met veel plezier zingen op het St. Martinus kerkkoor.
Begin jaren ‘80 werd pa ziek, en ma toonde zich hierin een uitstekende verzorgster. Het Moerman diëet en andere geneeswijzen werden met liefde uitgeprobeerd maar mochten helaas niet meer baten. In juli ‘84 stierf pa op 57-jarige leeftijd, ma was toen 52 jaar oud. Voor mij als
20-jarige beleefde je dit overlijden anders dan op 60-jarige leeftijd, en nu terugkijkend kunnen we alleen maar zeggen, wat heeft ze dit toentertijd goed opgepakt.

Ma startte de Rozenkransgroep met o.a. Josefien Kruijer. Ze ging vrijwilligerswerk doen in Huize Beatrix en het Zonnehuis, vooral in de weekenden, die vond ze lastiger, haar vrijwilligerswerk gaf haar voldoening. Ze bakte cakes en gaf graag voordrachten: ‘Oud maar niet versleten’……
Ook haar inmiddels 11 kleinkinderen waren voor haar een grote vreugde en troost. Niets was teveel voor haar; naar het zwembad, fietsen en dierentuin, en de vele logeerpartijtjes waren één groot feest! Ma zei dan ook: ‘ik voel mij één met de kinderen en weet wat ze leuk vinden….’ In Langbroek hebben wij dan ook haar zorg en aandacht voor ons gezinnetje zéér gewaardeerd.

Naarmate ze ouder werd kwamen er ook verdrietige en moeilijke tijden op haar pad. Deze moest zij zonder echtgenoot dragen en ma haalde veel steun en kracht uit haar geloof. Toen ma eind 70 was, brak ze haar pols en viel van het één in het andere. Haar huis met tuin waar ze zo graag in werkte op de van Galenlaan moest van de hand worden gedaan.
Doordat ma zo ging kwakkelen werd uiteindelijk besloten dat ma begin 2012 op Beukenstein in Driebergen kon gaan wonen. Beukenstein werd gesloopt en opnieuw gebouwd.

Ma kwam eind 2012 in Huize Beatrix terecht, de plek waar ze vroeger vrijwilligster was geweest. Er volgde voor haar een moeilijke tijd, de altijd actieve ma moest afscheid nemen van haar zelfstandigheid en moest haar leven voorgoed veranderen. Van de auto heeft ze een aantal jaren nog gebruik gemaakt, maar hier moest ze uiteindelijk ook afscheid van nemen.
Ma heeft het hier altijd moeilijk mee gehad, en accepteerde het eigenlijk nooit….
Ma heeft 16 jaar in een verzorgingshuis gewoond, waarvan de laatste 1,5 jaar op de PG van Huize Beatrix. Iedere keer een beetje inleveren, niet meer kunnen lopen, altijd pijn, ze zat ‘gevangen’ in haar eigen lichaam. De andere bewoners en verzorgsters waren lief voor haar, en dat gaf ons rust.

Nu moeten we afscheid van je nemen na een lang en vol leven. We danken je voor alles wat je voor ons hebt betekent, en voor het geloof wat je ons voorgeleefd hebt.

Rust zacht, lieve mamma, je hebt je strijd gestreden………