‘…you have to go through the dark
to get to lightness.’
(uit: Hopeful wandering, 2017, Elisabeth)

Op de dag van Drie Koningen, 6 januari jl., is Elisabeth van Gageldonk – van Dijl op 68-jarige leeftijd overleden.

Zij werd, na een jaar stage in onze Sint Maarten parochie in 2004 als pastoraalwerker aangesteld. In 2011 nam zij hier afscheid om haar werkveld te verleggen naar de Parochie H. Paus Johannes XXIII in het gebied van de Kromme Rijn. Tenslotte werkte zij, tot het door haar ziekte lichamelijk niet meer lukte, in Minsteracres, een mooi oud klooster in Noord Engeland, waar zij retraites organiseerde.

Wij zullen haar herinneren als een warm en betrokken mens, met warmte, liefde en voor haar werk en de mensen. Ze kon ook heerlijk lachen. Nooit oppervlakkig, maar altijd dieper zoekend en kijkend naar wat er speelde zowel in de omgang en zorg voor mensen bij rouw en trouw en pastoraat als in alle andere dingen die zich voordeden in het dagelijks werk. In de periode dat Elisabeth bij ons in de parochie werkte organiseerde zij catecheseprojecten, zoals ‘Mensen onderweg’. ‘De weg’ was voor haar een metafoor voor het levenspad, ze verzamelde afbeeldingen van wegen die haar pad kruisten en schreef daar prachtige teksten bij. De weg, was ook een bron van inspiratie voor haar werk in Engeland. Ze was bij velen geliefd.

Op 9 januari hebben wij haar samen met haar kinderen, familie en vrienden, uitgeleide gedaan. De afscheidsviering vond plaats in het Beauforthuis in Austerlitz met de voorgangers Nelleke Spiljard en Jeanette van  Osselen.

De teksten en gedichten die Elisabeth schreef, verzamelde en van beelden voorzag, ik denk dat velen ze niet kenden. Vanmiddag na de uitvaart ben ik stil gaan zitten om ze te lezen. Ze zijn prachtig. Omdat de moedertaal van Elisabeth Engels is, zij werd geboren in New Orleans, schreef en las zij ook het liefst in die taal. Hieronder een van haar gedichten:

I wonder from country to country
searching for space to call home
but the homes that I find
are not pleasing
and the pleasure I seek
is not found.

So I follow the path with a purpose
and keep to the track that fate draws
hoping that dawn will bring vision
and vision reveal the unknown.

And when the unknown becomes blatant
and what I was searching for seen
then I’ll grasp that the journey is crucial
and being lost is de way to get home.   

Moge zij rusten in vrede, de ster van Drie Koningen haar thuisbrengen.

Jeanette van Osselen, parochiaan Doorn

 

Fotografie: Ivar Pel