Op 27 mei jl. is Lia van Donselaar overleden. Ze is tachtig jaar geworden.
Geboren als Cecilia Maria van Breemen in Bussum, woonde ze na haar huwelijk met Bert jarenlang in Muiderberg. Hier werd ook dochter Barbara geboren. De laatste 24 jaar zijn ze neergestreken in Elst, en sloten zich aan bij de Martinuskerk in Doorn.
“Een mooi en liefdevol leven, een moedig gedragen laatste weg”, lezen we op de kaart. Iedereen die Lia kende weet hoe waar dat is. Zoveel aandacht, liefde en vriendelijkheid voor de mensen om haar heen. Tijdens de uitvaart vertelde vriendin Jenny van der Veen, die jarenlang predikant was in Muiderberg, over haar vriendschap en trouw, ook in moeilijke tijden. En over haar gevoel voor schoonheid, haar verlangen om kunstgeschiedenis te studeren, wat ze helaas als meisje in die jaren niet mocht verwezenlijken. Na het vroege overlijden van haar moeder werkte ze in de fotozaak van haar ouders, na haar huwelijk als medisch secretaresse en doktersassistent. Haar grote liefde voor de natuur was haar leven lang een bron van kracht. Zoveel mooie wandelingen met Bert. Maar ook toen ze al ernstig ziek was, bij een bezoek: heb je gezien dat de boom in de tuin bloeit? Maria was voor haar een baken. Ook hielp ze bij vieringen van zieken en ouderen in het Zonnehuis.
De uitvaart heeft plaatsgevonden op 3 juni, vanuit de Martinuskerk. Gelukkig konden ondanks de coronamaatregelen familie haar schoonzus en neef uit Frankrijk toch aanwezig zijn, tot steun van de familie. Tijdens de viering las dochter Barbara de parabel van de panfluit, die, gemaakt van een tak van de boom, zingt: ik leef! Moge zij daar nu zijn, in het Eeuwig Licht, haar naam geschreven in de palm van Gods hand.
Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart, en zie dat je huilt, om wat je vreugde schonk (Kahlil Gibran)