Gisteren, dinsdag 17 oktober, hebben de kerken in Israël en de Palestijnse gebieden gelovigen wereldwijd uitgenodigd om met hen te vasten en te bidden om vrede, verzoening en gerechtigheid in het Heilig Land. Onder hen de orthodoxe patriarchen, kardinaal Pierbattista Pizzaballa, de Latijnse patriarch in Jeruzalem, en de anglicaanse aartsbisschop Hosam E. Naoum. In een gezamenlijke verklaring uiten zij hun diepe bezorgdheid: ‘We roepen alle partijen op om deze oorlog te de-escaleren’.
En kardinaal Pizzabella schrijft: “De pijn en ontzetting over wat er gebeurt is groot. Opnieuw bevinden we ons midden in een politieke en militaire crisis. We zijn plotseling gekatapulteerd in een zee van ongekend geweld. De haat, die we helaas al veel te lang ervaren, zal nog toenemen en de geweldsspiraal die daarop volgt, zal nog meer verwoesting aanrichten. Alles lijkt te spreken van de dood. Toch willen we in deze tijd van verdriet en ontzetting niet machteloos blijven staan. We kunnen de dood en zijn angel (1 Kor 15:55) niet het enige woord laten zijn dat we horen.”
Een christelijk collectief van theologen publiceerde zondag 15 oktober een manifest met als titel ‘geen genocide in Gaza’. Gisteren, dinsdag 17 oktober, demonstreerden zij in Den Haag onder die titel. Geweld roept altijd geweld op. Zo ook hier. Het is een niet te stoppen cirkel van geweld en tegengeweld. En de gevolgen zijn verschrikkelijk.
Voor mij begon dinsdag achter de laptop. In een zoommeeting, georganiseerd door de Raad van Kerken, was er om 08.30 uur een oecumenisch gebed voor het Israëlische en het Palestijnse volk. Vreemd om zo te bidden maar tegelijk ontroerend. Een kleine 100 mensen namen eraan deel. Een voor een werden we uitgenodigd een kort gebed te zeggen of stil te zijn. Je zag de gezichten, je hoorde de namen en je bad met hen mee. Bidden waar eigenlijk geen woorden voor zijn; zo gruwelijk de werkelijkheid. Al was het de digitale weg, toch warmden wij ons aan elkaar. Al zijn wij niet daar, al gaat het niet om mijn familie, mijn vrouw, mijn kinderen, toch worden wij allen geraakt door het leed dat daar gebeurt; gebeurt in Oekraïne, in Sudan, in Armenië, in Noord Irak en ga zo maar door… In gedachten zongen wij het ‘Heer ontferm U’ van Taizé en het lied ‘geef vrede Heer geef vrede’. God, sta Uw wereld bij!!
Coen van Loon, RK diaken