Een betere, gezondere wereld begint bij samenwerken, bij solidariteit, bij alles geven wat je hebt omdat het jou ook ooit gegeven is. Wie durft?

Afstand – Nabijheid.
Een souvenirverkoopster in Peru zegt: “De pandemie heeft ons dichter bij elkaar gebracht”. Zou zij de kranten niet gelezen hebben en niks weten van de 1,5 meter afstand? “Want,” zegt ze, “Velen van ons konden overleven, omdat anderen hen hebben geholpen met geld, of iets te eten hebben gegeven. Ik hoop dat deze solidariteit niet meteen morgen weer is verdwenen.”

Synode van de Kerk
Oorspronkelijk was ‘slechts’ een bisschoppensynode gepland. Omdat Rome echter ook leken en plaatselijke kerken erbij wil betrekken, is daaruit een wereldwijde synodale weg van twee jaar voortgekomen, met een diocesane, continentale en wereldkerkelijke fase. Doel, zegt de paus, is dat “alle gelovigen naar elkaar en naar de heilige Geest luisteren”.

Vrede, wie durft? Mensen gevraagd.
We zagen dat het motto “Wat doe jij in vredesnaam?”, op verschillende manieren gezegd kan worden. Het kan een verwijtend toontje hebben, en of het accent op “doe” valt of op “vredesnaam” geeft een heel andere betekenis. Wij kozen voor: Vrede, wie durft? Daar sluit dit gedichtje mooi bij aan:

Mensen gevraagd om de vrede te leren
Waar geweld door de eeuwen model heeft gestaan,
Mensen gevraagd die de wegen markeren
Waarop alles wat leven heeft verder kan gaan

Mensen gevraagd om hun nek uit te steken
Voor een andere tijd en een nieuwe moraal
Mensen om ijzer met handen te breken
Ook al lijkt het ondoenlijk en paradoxaal.

Mensen gevraagd die in naam van de vrede
Voor behoud van de aarde en al wat er leeft
Wapens het liefst tot een ploeg willen smeden
Voor de oogst die aan allen weer overvloed geeft

Mensen gevraagd
Er worden mensen gevraagd
Dringend mensen gevraagd
Mensen temidden van mensen gevraagd
(Coert Poort)

“Wij hebben onze eigen belangen nagejaagd ten koste van de komende generaties.”
Deze week ondertekenden paus Franciscus, patriarch Bartholomeus en aartsbisschop Justin Welby gedrieën een verklaring waarmee ze aandacht vragen voor de komende klimaattop in Glasgow. Zij vragen “iedereen, ongeacht geloof of wereldbeeld” te luisteren “naar de schreeuw van de aarde en de mensen die arm zijn”. En vragen ieder zijn gedrag te onderzoeken en belangrijke offers te beloven omwille van de aarde die God ons gegeven heeft.
Bij hun ‘samen’ optrekken past dat in Berlijn een christelijk pastor, een rabbijn en imam samen een ‘House of One’ oprichtten. Niet alleen een huis van steen, maar ook van een gezamenlijk hart en ziel. Ze roepen op “om ons te bekeren, om vastberaden de tegenovergestelde richting in te gaan. We moeten vrijgevigheid en eerlijkheid nastreven in de manier waarop we leven, werken en geld besteden, in plaats van egoïstisch gewin”. (www.house-of-one.org)
Samen, solidariteit, drie geloven op één kussen, tutti fratelli. Hoe je het ook zegt, het is veel omvattender dan do ut des, ik geef jou iets en verwacht iets van je terug. Dat slaat op gewone markttransacties. Maar hoe is het tussen familieleden, vrienden, buren? Een contractuele verhouding is nou juist het laatste wat ze willen. Ze willen duurzame betrekkingen op basis van vertrouwen. Niet op basis van het do ut des, maar op basis van: Ik geef omdat mij ooit is gegeven…en daar herkennen we onze paus en patriarch Bartholomeus en aartsbisschop Justin Welby in terug.

Henk Bloem, pastor

Meer verdieping in de lezingen van deze zondag: lees hier.