De blogs van deze week gaan over de zin van het leven, over ‘beter worden’, wat zeker niet hetzelfde is als ‘genezen’.
Ik ben niet bang voor de dood:
Ik ben niet bang meer voor de dood,
ik ken heel goed
de donkere, kille gang
die naar het leven voert
Ik ben bang voor een leven
dat niet opstaat uit de dood,
een leven
met verkrampte handen
en stroeve, stijve leden.
Ik ben bang voor mijn eigen angst,
En meer nog voor de angst van anderen
Die niet weten waarheen te gaan,
Ze lopen achter elkaar aan en klampen zich vast
Aan wat voor hen het leven is,
Terwijl wij weten dat het de dood is.
Ik leef iedere dag om de dood te doen sterven,
Ik sterf iedere dag om het leven voort te brengen,
En in deze dood van de dood
Sterf ik duizend malen
En verrijs ik telkens weer,
Vanuit de liefde,
Bron van hoop
Voor mijn Volk.
Julia Esquivel, Guatemalaans dichteres en vredesactivist
Leven – en waarom zijn we op aarde?
Andre Schwarz-Bart: De laatste der rechtvaardigen, vertelt van een joodse familie die haar Wetsrollen veilig wil stellen tegen het gepeupel beneden op straat. Ernie (de hoofdpersoon) grijpt een grote ijzeren staaf om zich tegen de aanvallers te verdedigen. Maar grootvader pakt hem die af, geeft hem een klap en zegt: “Wil je om te leven, de zin van het leven verliezen”? Oftewel: “Wil je voor je bestaan, de reden van je bestaan prijsgeven?” ‘Leven’, en ‘de zin van het leven’, ‘Bestaan’ en ‘het waarom van je bestaan’, dat valt niet samen.
Genezingsverhalen
Is Jezus een medicijnman? Heeft hij bijzondere krachten om ziektes, en zelfs de dood, ongedaan te maken? Of kun je zeggen: hij maakt mensen ‘beter’. Niet ‘genezen’ maar wel ‘betere’ mensen. Hij kijkt hen aan, betrekt hen erbij, raakt ze aan – zij voelen zich weer mens, erbij horen, meedoen, niet weggedrukt in een afvalputje. Wat moet het voor de melaatse van Markus 1.41 betekend hebben dat Jezus hem aandacht schenkt en aanraakt! Ongehoord! Elkeen één drachme, één schaap, één zoon – en ook zo’n klein mosterdzaadje is belangrijk, kan niet gemist worden.
Engelen van troost
Zend engelen van troost,
duizendvoud,
die omarmen, helen, optillen
en huilen ontelbare tranen,
die versteende harten openbreken
met bevrijdende kracht van liefde,
die mensen weer mens maken
en ons verbinden met elkaar,
die genoemd wordt ‘Ik zal er Zijn’
– dat ik zal zijn,
behoed me voor wrok en haat
– de dood.
Parijs, 13 november 2015
Henk Bloem, pastor
Meer verdieping in de lezingen van komende zondag: lees hier