In de blogs van deze week wordt ingegaan over de taak van ‘de wachter’. Iedereen is wachter; mag voor elkaar zorgen.

Bij ‘symfonie…’ schrijft Ignatius van Antiochië: “Als het symfone gebed van twee of drie al zo’n kracht heeft, hoeveel te meer dan het gebed van de hele gemeenschap”! Zo’n redenering, van iets kleins en besluiten tot iets groots en belangrijks, zien we vaker in de bijbel. Ook een meisje in Oslo maakte indruk met zo’n uitspraak: “Als één man zoveel haat en verderf laat zien, hoeveel liefde kunnen wij met z’n allen dan laten zien!!!.”

Sjomer (hebreeuws) = wachter

Elie Wiesel zegt te schrijven en mee te doen aan demonstraties opdat het niet weer gebeurt.

 Ds. Niemöller schrijft:
“toen men de communisten arresteerde
heb ik gezwegen,
want ik was toch geen communist?!
Toen men de socialisten vervolgde
(….)
En toen men tenslotte ons kwam aanhouden
was er niemand over,
om ons te verdedigen.

Wat doet een wachter (Chassidisch verhaal)
De wachter geeft teken dat de nacht voorbij is en het licht komt.
niet dat je in de verte een hond van een schaap
of een jood van een Palestijn kunt onderscheiden
maar dat je in het gelaat van een ander kijkend
daar je broeder/je zuster in ziet.

Paus Gregorius de Grote (gest. 604) meent dat hij als paus  meer ‘bestuurder’ is dan ‘wachter’. Voor hij paus werd was hij monnik; toen was hij meer ‘wachter’.

Wachters gevraagd:
Zijn er nog zulke brugfuncties? Willen/durven/kunnen we nog ‘op wacht’ te staan namens God? Of zijn we bang afgescheept te worden met: “Waar bemoei je je mee?” Bijten liever onze tong af, dan wat zeggen. En mopperen we alleen achteraf: “Had ik maar wat gezegd!” Maar misschien zijn ‘wachters’, met het afbreken van de stadsmuren waar ze waakzaam rondliepen, wel verdwenen? ………

Alleen is maar alleen.     
Mattheus hecht aan ‘samen’, aan gemeenschap. Volgens Lucas bidt Jezus alleen ‘Vader’ (Lucas 11.2) , maar Mattheus voegt: ‘Onze’ toe. Hij zegt: “Waar twee of drie’ ‘symfoniëren’, samen zijn, leven en bidden in mijn naam, ben ik in hun midden”, aansluitend  bij de joodse uitspraak: “Als tien samen zijn en de Torah leren, is de Shechinah (= Gods aanwezigheid) onder hen”. Heel bijbels vraagt men dan: “En als het er nou  geen tien, maar vijf zijn? Of maar drie of twee zijn?” (zie Genesis 18.22vv). Het is moeilijk om het ‘samen’ steeds vast te houden. Verdeeldheid en strijd ligt ons meer! Ignatius van Antiochië past het op de kerk toe: “Als het symfone gebed van twee of drie al zo’n kracht heeft, hoeveel te meer dan het gebed van de bisschop met de hele gemeenschap”. Dus samen bidden heeft meer impact dan een privé gebedje? Raak je daarmee aan de betekenis van ‘kerk’ zijn?

Wie alleen loopt raakt de weg kwijt
Wie alleen loopt raakt de weg kwijt,
alleen uit de gemeenschap komt de wijsheid.
Eén hand kan geen touw om een bundel knopen.
Wie dan valt, heeft niemand om haar op te helpen.
Wie dan schreeuwt, heeft niemand die haar hoort.
Wie alleen loopt gaat zwaar gebukt onder haar last.
Niemand deelt haar vreugde of verdriet.
Waait er iets in je oog, wanneer je alleen bent
dan krijg je het er onmogelijk uit.
Ben je met zijn drieën of vieren onderweg
dan kan iemand een boodschap naar huis brengen
wanneer er iets in je oog waait
Haar cola drinkt ze alleen.
Twee voeten heeft ze slechts en twee armen
en maar twee ogen.
In de gemeenschap heeft ieder duizend handen,
heeft ieder duizend voeten,
loopt niemand ooit alleen
Patrice Kayo, Cameroun

Ramses Shaffy in zijn lied: “Zing, vecht, huil, bid, lach en bewonder”  met het refrein: “Zing, vecht, huil, lach en bewonder. Niet zonder ons”: Prachtig lied, iedereen hoort erbij en moet erbij betrokken worden.

Symfonie is het ideaal – ook als de Naam ‘de Heer, God’, ‘Christus, de Heer’ niet meer genoemd wordt. (Voor de tekst, zie: www.shaffy.nl/ramses.fanpagina.html)

Henk Bloem, pastor

Meer verdieping in de lezingen van komende zondag: lees hier